Ahmet Selçuk İlkan - ADI GÜL'DÜ! Şiiri

ADI GÜL'DÜ! 

Adı Gül'dü 
Gülleri severdi en çok 
Güldü mü güller açardı gül yüzünde 
Güllerle bölüşürdü yalnızlığını 
Hep gül beklerdi sevdiğinden 
Bir de 'gül mevsimini' takvimlerden 
Bir gül kokusuna 
Bir de 'gül reçeline' dayanamazdı 
Hep güller kurutmuştu 
Hayatının en hazin sayfalarında 
Hep gülerek büyütmüştü sevdasını 
Ve her sabah 
Bir gül gibi bırakırdı tebessümünü sofraya 
Tıpkı sımsıcak bir ekmek gibi 
Ahşap bir evin avlusunda 
Mis kokulu gülleri derlerdi 
Ve bütün sırlarını sadece güllere söylerdi 
Ne zaman bir haksızlık görse 
Kanayan bir gül gibi 
Ahh bu dünyada 
Gülü gülle tartsalar derdi 

Ne okur ne yazardı 
Ağlasa gülleri sular 
Gülse gülleri okşardı 
Ama ne zaman içli bir şarkı duysa 
Güllere bakar uzun uzun dalardı 

İşte öyle bir çiçekti 
Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi 
İşte o kadın 
Benim annemdi. 

Bir bilseniz 
Ne güller yeşertti hayatın dikenlerinden 
Dökerek gözyaşını 
Ve şimdi 
O güller süslüyor onun mezar taşını